«Θυμάμαι, όταν έφυγαν οι Γερμανοί, ο Γερμανός διοικητής αποχαιρέτησε το λαό της Σπάρτης στην πλατεία και μετά έκανε μια με το χέρι, κατέβασε τη σημαία τους, την πήρε κι έφυγε. Στο Μενελάιον, το ξενονοχείο, ήταν το διοικητήριό τους. Τότε έτρεξε κάποιος από πίσω τους κι έριξε δυο-τρεις βολές στον αέρα. Ήταν οι πρώτες ντουφεκιές καλωσορίσματος της ελευθερίας».

 

Την άνοιξη του 2019 ο Θανάσης Βαλτινός αφηγήθηκε μνήμες του από την Κατοχή στον Νίκο Ι. Καρμοίρη. Τους ένωνε ο Καραβάς της Σπάρτης, όπου ο Βαλτινός είχε ζήσει 2-3 χρόνια, περίπου την περίοδο 1942-1944. Στα χρόνια της Κατοχής και του εμφυλίου η οικογένειά του μετακινήθηκε σε διάφορες περιοχές και ο μικρός Θανάσης φοίτησε σε σχολεία στην  Σπάρτη, το Γύθειο και την Τρίπολη. «Όσο μέναμε στον Καραβά πηγαίναμε σχολείο με τα αδέρφια μου στη Σπάρτη, με τα πόδια. Έβγαλα την πρώτη και τη δευτέρα τάξη στη Σπάρτη». Στα μαθητολόγια, όμως, θα τον εντοπίσετε με το πραγματικό του όνομα: Αθανάσιος Σπανός.

 

Η ευρύτερη περιοχή της Σπάρτης εκείνης της εποχής εμφανίζεται συχνά στο έργο -αλλά και σε αφηγήσεις- τού σπουδαίου συγγραφέα και ακαδημαϊκού, αποτυπώνοντας μέσα από τις λογοτεχνικές του μαρτυρίες κοινωνικές όψεις της νεότερης ιστορίας της.

 

Ο Θανάσης Βαλτινός άφησε, πια, τα γραπτά του να μιλούν για αυτόν στις 30 Οκτωβρίου, σχεδόν 92 ετών.

Εκτός από τον πλούσιο έργο του, θα τον θυμόμαστε για το ευφυές και γλυκό χαμόγελο και την εφηβική ζωηράδα του!
Καλή «κάθοδο» αγαπημένε μας, Θανάση…